Professor William (Bill) Anthony was grondlegger van de Individuele Rehabilitatie Benadering (IRB) aan Boston University (BU).
Hij begon zijn loopbaan als psycholoog in het Amerikaanse leger tijdens de Vietnamoorlog. Daar was hij betrokken bij de revalidatie van militairen die hersenbeschadiging hadden opgelopen. Het viel hem op dat er voor mensen met psychische klachten geen vergelijkbare behandeling was en dat leidde tot zijn gedachten over psychiatrische rehabilitatie. Daarbij zetten hij de eigen keuze van de cliënt centraal. Dit kwam hem te staan op een royement van de Amerikaanse psychologenvereniging, waarin men dit beschouwde als kwelling van een cliënt, die geacht werd niet te kunnen kiezen.
In de loop van de jaren zeventig ontwikkelde hij, samen met onder anderen Marianne Farkas en Mikal Cohen, de benadering van psychiatrische rehabilitatie die we in Nederland de IRB noemen. De benadering kenmerkt zich door cliënten te helpen eigen keuzen te maken met betrekking tot hun rol in de samenleving en ze de vaardigheden en hulpbronnen te leren gebruiken die voor het vervullen van die rol nodig zijn. Het vormgeven van de band tussen hulpverlener en cliënt kreeg daarbij ook veel aandacht.
Behalve aan het tot stand brengen van rehabilitatie als benadering heeft Bill een enorme bijdrage geleverd aan de ontwikkeling van herstel als visie van de geestelijke gezondheidszorg. Hij werkte daarbij aan BU samen met ervaringsdeskundige wetenschappers als Judi Chamberlin, Patricia Deegan en Cheryl Gagne. In 1993 schreef hij zijn invloedrijke artikel “Recovery from mental illness: The guiding vision of the mental health service system in the 1990s”.
Hij was een denker, een leider, een visionair en een inspirator. Enerzijds heeft hij tot in detail de IRB uitgedacht, anderzijds kon hij zaken terugbrengen tot een schitterende eenvoud. Een voorbeeld van dat laatste is een pamflet waarin hij schrijft dat hij tijdens voordrachten er weleens moeite mee heeft zich alle principes of waarden van rehabilitatie en herstel te herinneren. Hij bedacht zich toen dat het handig zou zijn een overstijgend principe te hebben waar alle andere vanzelf uit volgen. Dat werd het principe van mens-zijn (personhood): mensen met psychiatrische beperkingen zijn mensen. Punt.
Thank you, Bill.
Namens R92,
Cees Witsenburg
Staflid
Afgestudeerd Rehabilitation Counseling aan the Boston University in 1998